Cmentarz parafialny

Od północnej strony kościoła znajduje się cmentarz parafialny. Powstał w roku 1819, w 1870r. zakupiono ziemię w celu rozbudowy cmentarza. Okopano go rowem, obsadzono drzewkami morwowymi, postawiono dębowy krzyż a w roku następnym pan Alexander Gunter właściciel Dołęgi wymurował kaplicę z grobowcem rodzinnym.

„Ładny jest i nasz cmentarz z kaplicą dołęską, w której spoczywa znany pisarz ludowy, Ignacy Sewer Maciejewski, zwłaszcza niewolący swoją zacisznością był przed wojną, z aleją białych brzóz , staremi sosnami, krzyżami i pomnikami, tonącemi w bujnej trawie i kwieciu” (J. Cierniak „Wieś Zaborów i Zaborowski Dom Ludowy”)

Kaplica dołęska – zbudowana została w roku 1871. Spoczywają w niej członkowie rodzin: Pikuzińskich, Gunterów, Bratkowskich, Wolskich, Tumidajskich oraz znany pisarz ludowy Ignacy Sewer Maciejewski

Wokół kaplicy nagrobki wykonane z piaskowca rodzin szlacheckich z Zaborowa: Radeckich, Zabłockich, Niedzielskich i Dąbskich.

Po zachodniej stronie Kaplicy dołęskiej pełna głębokiego wyrazu figura Chrystusa klęczącego z roku 1864 „Jezus w Ogrójcu mdlejący”, niestety wykonana z piaskowca i w bardzo złym stanie.

Po wschodniej stronie cmentarza kwatera żołnierzy poległych w I wojnie światowej. Starannie utrzymana. Spoczywają tam Polacy, Austriacy, Węgrzy, Czesi, Słowacy, Włosi. Chorwaci, Niemcy i Rosjanie.

Według danych zawartych w kronice parafialnej liczący 93 groby z pochowanymi 164 żołnierzami austriackimi i kilkudziesięciu Moskali (39).

W centralnym miejscu drewniany ozdobny krzyż z roku 1915. Obecnie duży drewniany krzyż na betonowym cokole. Żeliwne krzyże nagrobne z emaliowanymi tablicami. Groby: pojedyncze – 130, rzędowe – 4, Numery grobów: 1 - 134

Na cmentarzu zaborowskim znajdowała się KWATERA GROBÓW WOJSKOWYCH z czasów I wojny światowej. Nieraz z moją Mamą kładłyśmy na tych grobach polne kwiaty. Wśród pochowanych tutaj był także młody Włoch Luigi Canutto Miorelli. Nad jego mogiłą szczególnie często dumała moja Mama. “Z dalekiej słonecznej Italii” - mówiła - “musiał tu przywędrować i tu paść na zaborowskich piaskach i spocząć w tej ziemi. Czy też jego matka wie o jego mogile?” Przychodziliśmy też zawsze w Dzień Zaduszny na cmentarz, choć nikt z naszych bliskich nie był tu pochowany. Nie było wtedy kwiaciarni i kwiatów przez cały rok, więc groby przybierano wieńcami z gałązek sosnowych (w Zaborowie nie było świerków i jodeł) i z czerwonych borówek. Pięknie wyglądały przyprószone śniegiem w te wczesne i ciężkie, wojenne zimy. Kiedy ludzie odeszli z cmentarza, na mogiły zlatywały się stada gilów, jemiołuszek i żerowały na tych wieńcach jagodowych. My - dzieci mówiliśmy, że to dusze zmarłych”.

Menu główne

Parafia

Miejscowości Parafii